අරෝග්‍යා පරමා ලාභා

මම ආයෙත් පාරක් ඇස් ඇරලා ඔරලෝසුව දිහා බැලුවා. වෙලාව ප.ව. 2.20. මගේ මුළු ඇඟේන්ම මට වාරු මගේ ඇස් දෙක විතරයි. ඇස් ඇරියමත් කෙලින්ම පෙනුනේ ඉස්පිරිතාල බිත්තියේ ගහලා තිබ්බ ඔරලෝසුව. එකේත් කටු කැරකුණේ ගොලුබෙල්ලෙක් යනවටත් වැඩ හෙමින්.

සනීප කරන්න පුළුවන් නම් කොච්චර අමාරු  ලෙඩක් හැදුනත් කමක් නෑ එත් ඇයි මේ මට හොයා ගන්නවත් බැරි ලෙඩක් හැදුනේ. මට කෑ ගහලා අඬන්න ඕනි වුණත්. එකටවත් හයියක් තිබුණේ නෑ. යන්තම් ඇඟට පණක් දැනුන ගමන් ඊයේ කැම්පස් එකට දුවගෙන ආවේ අතපසු වෙලා තිබ්බ වැඩ ටික කොහොම හරි කර ගන්න. එත් මට වුණේ ඉස්පිරිතාලේ ලගින්න. මම ඇස් පිය ගත්තා. මට පෙනුනේ අම්මාගේ මුණ. පහුගිය කාලෙම මට කොච්චර බෙහෙත් කලාද? ඒ කලේ අම්මා හරියට දුක් වින්දා. සැරෙන් සැරේ මම වේදනාවෙන් කෑ ගහද්දි අම්මා ළඟටම වෙලා ඔලුව අත ගෑවා. දැන් අම්මා මොනවා කරනවා ඇතිද. මං ගැන හිත හිත දුක් විඳිනවා ඇති.

මම ආයෙත් පාරක් ඇස් ඇරලා බැලුවා. වෙලාව  ප.ව. 2.30. මම හිතුවේ පැයක් විතර ගියා කියලා. තව කොච්චර වෙලා තියෙනවද රෑ වෙන්න. මම යන්තම් ඔලුව කරකවලා බැලුවා. සේලයින් බෝතලේන් බාගයක්ම ඉවර වෙලා. බිංදු බිංදු සේලයින් බටේට වැටෙනවා. එකත් ඉක්මනට ඉවර වෙන එකක් නෑ. කොහොම හරි නිදා ගන්න ඕනි ලෙඩ්ඩු බලන්න එන වෙලාවට ඇහැරෙන්න පුළුවන්නේ. මම ඇස් තද කරලා පිය ගත්තා.

මට ඇහැරුනේ අම්මා ඇවිත් කතා කලාම. තාත්තත් ඇවිත්, අක්කයි නංගිලා දෙන්නත් එක්කරන් ඇවිත්. මට දැනුනේ පුදුම සතුටක්. දැන් නම් මැරුණත් කමක් නෑ කියල හිතුණා. මට ඕනි වුණේ ඇඳ උඩ ඉඳ ගන්න. පොඩ්ඩක් හැරුණා විතරයි. අම්මෝ දැනුන කැක්කුමට මාව උඩ ගිහින් ඇහැරුණා. ඔරලෝසුව වෙලාව ප.ව.3.00.  කාගේද අඩි සද්දයක් ඈතින් ඇහෙනවා. හ්ම්ම්ම් දොස්තර වෙන්න ඇති. ලෙඩ්ඩු බලන්න එන්න තව වෙලා තියෙනවනේ. අනික අම්මලා කොහොමද රෑ වෙලා මාව බලන්න කොළඹ එන්නේ. හෙට උදේම එයි. මම ආයෙත් ඇස් පියා ගත්තා.