සම්බෝලයි පරිප්පුයි බතුයි

ගෑණු ළමයෙක් වුණාම උයන්නපිහන්න ඉගෙන ගන්න ඕනිනේ. සමාජ සම්මතය ඒකනේ. මාත් ඒකට විරුද්ධ නෑ. එත් මට උසස් පෙළ කරන කාලෙත් ඒ තරම් දෙයක් උයාගන්න පුළුවන් කමක් තිබුණේ නෑ. ඒ ගැන නම් ඇත්තටම ලජ්ජා වෙනවා. 

ඒ කාලේ මම නතර වෙලා හිටියේ රත්නපුරේ බෝඩිමක. අපි හතර දෙනෙක්ම හිටියා. බෝඩිමේ ඇන්ටි නම් හරිම අරපිරිමැස්මෙන් තමයි වැඩ කලේ. හතර දෙනෙක් හිටියට කන්න දුන්නේ තුන්දෙනෙකුට විතර. ඒ කාලේ වැඩිපුර මාළු කෑල්ලක් එහෙම ලැබෙන එකත් හීනයක් තමයි. ළඟ පාත කඩයක් එහෙම තිබ්බෙත් නැති හින්දා බඩගින්නේ හිටපු දවස් ඕනෑ තරම් තිබුණා.

දවසක් ඇන්ටිට හදිස්සියේම ගමනක් ගියා. එදා බෝඩිමේ හිටියේ මම විතරයි. යන්න කලින් ඇන්ටි මට කතා කරලා කිව්වා

 "පුතේ, රෑට කන්න මොන හරි හදා ගන්න කියලා"

දැන් ඉතින් මොනා කරන්නද? මම හදන්න දන්නේ සම්බෝලයි පරිපුයි බතුයි විතරයි. කමක් නෑ පුළුවන් විදිහට හදාගෙන කනවා කියල හිතා ගත්තා. කොහොම හරි ඔන්න උයන්න පටන් ගතතා. උයන්න දන්නවා වුණාට උයන්න ඕනි තරමක් මම දැන ගෙන හිටියේ නෑ. බත් උයලා පරිප්පුයි සම්බෝලයි හැදුවා.

ම්ම්ම් මාර වැඩේනේ මම ගොඩාක් උයලා. දැන් කොහොමද මේ ඔක්කොම කන්නේ? මොනා කරන්නද පුළුවන් තරම් කාලා. ඉතිරි ටික වහලා තිබ්බා.

පහුවෙනිදා ඇන්ටි බනි කියල බයේ ඉන්න කොට මට ඇහුණා ඇන්ටි එයාගේ දුවට කියනවා

" පව් පුතේ අක්කා ගමටම කන්න උයලා කියලා" 

ඇන්ටි මට බැන්නේ නම් නෑ. එත් ආයේ කවදාවත් උයන්න කිව්වේ නම් නෑ. 

දැන් නම් මට හොඳට උයන්න පුළුවන් හැමදාම සම්බෝලයි පරිප්පුයි බතුයි කද්දී නම් මේ වෙච්ච දේ අමතක වෙන්නේ නෑ.