අවුරුදු දහයකට විතර පස්සේ ආපහු ඉස්කෝලෙට ගියා. ඒ අම්මා විශ්‍රාම ගත්ත හින්දා. ගේට්ටුවෙන් ඇතුල් වෙච්ච වෙලාවේ ඉඳන් හිතේ කෙරවලක ගොඩ ගැහිලා තිබ්බ මතක සටහන් එක එක මතක් වෙන්න ගත්තා.අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම වැඩ කලේ ඉස්කෝලේ හින්දා මම ඉස්කෝලේ ගියේ දන ගාන කලේ ඉඳන්මයි. අකුරු ලියන්න කියවන්න විතරක් නෙමෙයි නැගිටින්න ඇවිදින්න ඉගෙන ගත්තෙත් ඉස්කොලේන්මයි. ඒකාලේ හිටපු කවුරුවත් දැන් නෑ. ඉතිරි වෙලා හිටියේ අම්මා විතරයි.
එත් පන්ති කාමර පිට්ටනිය ගස් කොළ එහෙම්මම තිබුණා. ඒවා වටේ දුවපු සෙල්ලම් කරපු වැටිලා අඬපු මම විතරක් වෙනස් වෙලා කියලා මට හිතුනා. පුංචිම කලේ පඩිපෙල් නැග ගන්න බැරි වුණ මම පස්සේ කාලෙක උඩට පහලට ඉවරයක් නැතිව දුවපු හැටි මතක් වුණා. මගේ අඩි සටහන් ඉස්කෝලේ මිදුලේ පුරාම ඇති කියලා මට හිතුණා
ටිකෙන් ටික මම ලොකු වෙද්දී තාලෙට අඩි තිය තිය පද්ද පද්ද ඉස්කෝලෙට ආපු හැටි. කොල්ලෝ දිහා හොරෙන් බලලා ඇද කරපු හැටි. මුකුළු කර කර කට්ටිය එක්ක තොරතෝංචියක් නැතිව කියවපු හැටි. ඔක්කොටම වඩා දන්නේ ඉස්කෝලේ තියෙන ගස් ගල් කියලා මට හිතුණා.
අළුත් ගුරුවරු මම දිහා බලද්දී මට උගන්වපු ඒක ගරුවරයෙක් හරි හිටියනම් කියල හිතුනා. එහෙනම් ආයෙත් එක පාරක් හරි සාරි පොටේ එතිලා හුරතල් වෙන්න තිබ්බා. ඒ කාලෙට ආයෙත් යන්න තිබුණා නම් කියලා ගොඩක් සැරයක් හිතුණා.
No comments:
Post a Comment