කොච්චර වැටුණාත් තුවාල වුණත් කවදාවත් පුහුණු වීම් නම් අත ඇරියේ නෑ. අම්මා බනිනවා ගෙදර ගියාම. ඇඳුම් වල මඩ ගාගෙන එනවා මට බෑ හෝදන්න කියලා. ආච්චි අම්මා තෙල් බෝතලේ අතේ තියන් ඉන්නේ හවසට ගාලා අත ගන්න. අනිත් අයට වඩා මම චුටි නිසා මට ගොඩක් මහන්සි වෙන්න වුණා.ඔන්න මැච් එක තියෙන දවස. අපි දිනයි කියල හැමෝම බලාගෙන හිටියේ. මුලින් අපි හොඳට සෙල්ලම් කළා. එත් අග හරියේ අපට මැච් එක අත ඇරුණා. අනිත් ටීම් එක ලකුණින් ලකුණ වැඩි වෙද්දී අපි මානසික මට්ටමත් ටික ටික බිම වැටුණා. කවදාවත් පරාද වෙලා නැති මට දරා ගන්නම බැරි වුණා. ඇස් වලින් කඳුළු බේරෙන්න ගත්තා. කට්ටිය පිටට තට්ටු කර කර මාව ෂේප් කරන්න හැදුවා. මැච් එක ඉවර වුණා. මම අඬා ගෙනම අම්මා ගාවට ගියා. ගොඩක් ඇඩුවා. අම්මා ඔලුව අත ගාලා කිව්වා." එහෙම තමයි පුතේ තරඟයක් වුණාම කට්ටියක් දිනනවා කට්ටියක් පරදිනවා "කියලා.
එදා ගොඩක් දේවල් ඉගෙන ගත්තා. ජිවිතේ හැමදාම දිනන්න බෑ. පරාද වෙන්නත් පුළුවන්. අපි දින්නත් පරාද වුණත් අපිට ආදරේ කරන අය අපිව අත අරින්නේ නෑ. වැදගත් වෙන්නේ අපි ලබන අත්දැකීමයි.
No comments:
Post a Comment