මද්දුගේ ආදරය

මම දිවා ආහාරය අරගෙන සුපුරුදු ලෙස හාන්සි පුටුවට වී මදක් ඇල වුණෙමි. පාර අද්දර ඇති විශාල ඇසල ගහ යට සදා ඇති බංකුවේ හිඳ ගෙන මද්දු පාර දෙස නෙත් අයා ගෙන සිටී. නෑමෙන් තෙත බරිත වූ ඇයගේ කොණ්ඩය උනා දමා ඇත. වෙනදාට කළු පාටින් දිදුලන ඇයගේ කෙස් කළඹ දැන් බොහෝ දුර්වර්ණ වී ඇත. මද්දු ඉක්මනින් වයසට ගොස් ඇති මට සිතේ. ඇය මේ සිටින්නේපාසල් ඇරී නිවෙස් බලා යන පොඩි දරුවන් එන තුරුය. පාසල් ඇරී තම දරුවා ගෙදර එන තුරු බලා සිටින මවකගේ වයසේ සිටින ඇය අනුන්ගේ දරුවන් දිහා බලමින් සතුටු වන්නීය. මෙය ඇයගේ දින චර්යාවේ අංගයක් බවට පත් කරගෙන ඇත්තේ බොහෝ කාලයක සිටය. ඇයගේ මවද මේ ආකාරයටම ඇය පාසල් ඇරී නිවෙස බලා එනතුරු බැංකුවේ රැඳී වුන් ආකාරය මට තවමත් හොඳින් මතකය.

මගේ දියණියන් තිදෙනාගෙන් ලොක්කිටත් චුට්ටිටත් වඩා මම ආදරේ කලේ මද්දුට බව සැබෑය. කෙල්ලෙක් ලෙස උපන්නද මද්දුට තිබුනේ කොල්ලෙකුගේ හැසිරීමය.කලිසම් කොටයක් ඇදන් ඈ වත්තේ ඇති ගස් බඩ ගෑ අන්දම මට අද ඊයේ මෙන් මතකය. ලොක්කිත් චුට්ටිත් මෙන් ඈ පොඩි දේටත් හොටු පෙරමින් නොහැඩුවාය.එලෙසම අම්මාට වඩා මද්දු සමීප වුයේ මටය." තාත්තාගේ දුවනේ ඉතින්" ඒ දවස් වල මැණිකේ නිතරම මද්දුට කියනවා මට මතකය. ඇයගේ ජීවිතය මේ ආකාරයට කඩා බිඳ දැමුවේ මගේ ආදරයද ඈ මට දැක්වූ ආදරයද තවමත් මට වටහා ගත නොහැක. ඒ නමුත් ඒ ගැන මට ඇත්තේ කිව නොහැකි වේදනාවකි.

මද්දු වැඩිවියට පත් වී නාවා ගෙට ගත් දින පළමු වරට මම ඇය තුලින් ගැහැණු දරුවෙකුගේ රුව දුටුවෙමි. එයින් පසු ඈ වඩාත් තැන්පත් වුවාය. එයින් ගෙදරට වඩා ආලෝකයක් ගෙන ආවද වෙනදා නැති පාළුවක් ඒ අතර සැරිසරුවේය. එය වඩාත් වැඩි වුයේ ලොක්කි දීග දුන් පසුවය. කල වයස හරි ගිය පසු ගැහැණු දරුවෙකු දීග දිය යුතු නමුත් එහිදී දෙමාපියන්ගේ සිතට දැනෙන දුක වචනයෙන් කීමට අපහසුය. කෙසේ නමුත් මද්දු ඉගෙනීමේ කටයුතු හමාර කර නිවසේ නතර වූ බැවින් මගේ සිත තුල වූ පාළුව දුරු විය. එහෙත් සිදු වුයේ වෙනකකි. මද්දු ගමේ කොල්ලෙකු සමග ඇසුරක් පටන් ගත්තාය. මුලින් මම එය විශ්වාස නොකළද දිනක් මගේ ඇස් දෙකින්ම එය දුටුවෙමි. මගේ ජීවිතයේ වඩාත්ම කම්පනයට පත් වූ දවස ඒ දිනය. ඒ ගැන අදටත් මම පසු තැවෙමි. මම මද්දුට තරවටු කළා නම් එය ඇය විඳ දරාගනු ඇත. පහර දුන්නා නම් එයද විඳ දරා ගනු ඇත. එත් මගේ ඇස් වල කඳුළු ඇයට වාවා ගනු නොහැකි වන්නට ඇත. ඇය සමාව ඉල්ලමින් මගේ දෙපා මුල ඇද වැටුණ ආකාරය මට මතකය. ඇය එදා අත් හැර දැමුවේ ඇයගේ ජීවිතයම බව වටහා ගැනීමට මම ප්‍රමාද වුවා වැඩිය. මද්දු සම්බන්ධකම අතහැරිය බව දැන ගත් විට මට දැනුනේ සහනයකි. වඩාත් සහනයක් දැනුනේ එම කොල්ලා වෙන දැරිවියක හා දීග ගිය පසුවය.

මම මද්දුට සෙව්වේ කුමාරයෙකි ඒ ඇය මට කුමරියක් වූ නිසාමය. හමුවූ ඉලන්දරින්ගේ ඇද දැක්කේ මද්දු  නොව මමය. මට වුවමනා වුයේ ඇයට වඩාත් හොඳ ජීවිතයක්  උරුම කර දීමටය. නමුත් මට කොතැනකදී හෝ වැරදුණේය. මගේ වරදට අද වන්දි ගෙවන්නේ මද්දුය. මැණිකේ නොසිතු ලෙස මිය පරලොව යාමත් චුට්ටි හිතු මනාපෙට දීග යෑමත් නිසා මගේ ජීවිතය උන් හිටි ගමන් නතර විය. මෙතුවක් පුරාවට මගේ ජීවිතය වත්තම් කරගෙන ආවේ මද්දුය. මගේ ජීවිතය වෙනුවෙන්ඇය ඇයගේ ජීවිතය අත්හැර දැමුවාය. එහෙත් මගේ හුස්ම තව කී දවසක් පවතී දැයි මම නොදන්නෙමි.  ඒ ගැන මද්දුට අනතුරු හඟවනවා ඇරෙන්න මට වෙන කිසිවක්
කල නොහැකි වී ඇත. මට අවැසි සමාව ගැනිමටය. එහෙත් එයින් පලක් නොවනු ඇත.

"අප්පච්චි"  මද්දු ළඟටම එන තුරු මම නොදැක්කෙමි.
"අද ඉස්කෝලේ නිවාඩුනේ මට අමතක වුණා" ඇය පොඩි දැරිවියක සේ සිනා සෙමින් මා පසුකර ගෙට ගියාය.

සරසවියෙන් නික්මීම

පිය සටහන් මැකිලා තවමත් නැතුවද

අපි ගතකල  මොහොතක්  පාසා

අවසන් පා සටහන් හෙට තැබුවද

යන්නේ කොහොමද සමු දීලා...

තාමත් සුලඟේ හෙමින් ඇසෙනවා

අපි ඉස්සර කළ කවට සිනා

ගහකොළ වැල් හොඳ හැටි දන්නවා ඇති

හොර රහසේම අපි කරපු කතා...

සුසුමක් සුසුමක් පාසා දැනෙන්නත්

ඉස්සර සුවඳම හින්දා මෙදා...

හිතට මේ තරම් දුකක් දැනෙන්නේ

ලෙන්ගතු කම ලොකු වැඩි හන්දා...

මතක පෙතේ කෙරවලක ඉඳන් 

එබිකම් කෙරුවත් එහෙන් මෙහෙන්

හිත දන්නවා අයෙත් එන් නෑ

සමනළ යුගයක කියුම් කෙරුම් ....

හිතේ තියාගෙන අරගෙන යන්නම්

ලස්සන ලස්සන මතක ගොඩක්

තනිවුණ දාකට දැනේවි එතකොට

ඔයාලා මගේ ළඟ ඉන්න බවක්

මග හැරුණු මල

“සිතුම් අයියේ .....”

පසු ගිය කාලේ පුරාවටම මම අහන්න අසාවෙන් හිටි ඒ හඬ එකපාරටම මගේ සවනත පතිත විය. පුදුමයකි නැත්නම් ඒ දෛවයේ හැටිය. ඒ කටහඬ මුලින්ම මට ඇසුනෙත් මේ බස් නැවතුම් පොලදීමය. මගේ ඇස් මොහතකින් ඒ හඬේ හිමිකාරිය හොයා ගත්තේය. මම ඈ වෙතට පිය මනින අතරතුරේ මගේ හිත මාව බලෙන්ම  අතීතයට රැගෙන ගියේය.

සාමන්‍ය පෙළ ලියා අවසන් වීමෙන් ලද නිදහසෙන් මම ඒ දවස් ගත කලේ මහත් සතුටෙනි . ඇත්තම කියනවා නම් යෞවන මදය මගේ ඔළුවට තදින්ම පහර දී තිබුණේ ඒ අවදියේදීය. “සමනලයා” යන අන්වර්ථ නාමයෙන් මිතුරන් අතර මා ප්‍රසිද්ධ වී සිටියේ සමනලයෙකුට ගැලපෙන තරම් ලස්සන පෙනුමක් මට හිමිවෙලා තිබුන නිසා පමණක්ම නොවේ. සාමාන්‍යයෙන් සමනලුන් මල් සොයාගෙන තටු කඩාගෙන ඉගිලෙන කාලයක මල් එකා පසු පස එකා සොයා එන තරමටම මම වාසනාවන්තයෙක් වු නිසාය.

ඒ කාලයේ මල් එනම් ලස්සන කෙල්ලන් හොයා ගන්නත් නිකරුනේ කාලය කා දැමීමටත් මමත් මගේ සගයනුත් බස් නැවතුම් පොළ තෝරා ගත්තෙමු. එදත් දවසම නිකරුනේ ගත කළ මා හැන්දෑවේ නිවෙස බලා යාමට  බස් නැවතුමට ආවෙමි. ඉරිදා දවසක් බැවින් පාලු වූ බස් නැවතුමේ කෙළවරක ඇහැට පුරුදු නැති ගැහැණු ළමයෙක් පාර දෙස බලමින් සිටිනයුරු මම දැක්කෙමි.

 “නංගි ඇයි තනියම ?”

මගේ කට මොළය ක්‍රියාත්මක වීමට පෙර ක්‍රියාත්මක විය. ඇය හිස ඔසවා මා දිහා බැලුවාය.මා නෙලා ඇති මල් හා බලන කල ඇයට සුවිශේෂි වූ ලස්සනක් තිබුණේ නැත. එත් ඇගේ කළු පාට ඇස් වල බැල්ම තියුණු විය. ඇය හැඳ සිටියේ සුදු පාට මල් වැටුන ලා කොළ පාට ගවුමකි. ඇත්තෙන්ම කිවහොත් ඇය ගොඩේ කෙල්ලක් යැයි මට සිතුණි. මේ වගේ වෙලාවට පාළුව මග හරවා ගැනීමට කවුරුන් හෝ කමක් නැත.

“නංගි මේ පළාතේ කෙනෙක් නෙමෙයි නේද? මම කලින් දැකල නැති නිසයි අහන්නේ?”

එවර ඇගේ කටහඩ අවදි විය.

“හ්ම්ම්ම්”

“ඔයා ක්ලාස් ඇරිලා ගෙදර යන ගමන් නේද? කීය වසරේද ඉන්නේ ? කොහෙද ඉස්කෝලේ?”

ලද අවසරෙන් මම ප්‍රශ්න ගෝනියක් මම ඇගේ කරපිට දැම්මෙමි. ඈ සිනාසුණාය. ඇගේ සිනහව ලස්සනය.

“මම  ඒ ලෙවල් ක්ලාස් ආවා . උසස් බාලිකාවට එන්න ඉන්නේ ඒ  ලෙවල් කරන්න ”ඈ නොපැකිලව කතා කළාය. මතක හැටියට මම මේ සුදානම් වන්නේ පනස් පස් වෙනි මල නෙලා ගැනීමටය. මගේ සිහිනය කවදාක හෝ කෙල්ලන් සියයක් සමග යහළු වී වාර්තාවක් තැබීමය. ඒ නිසා කවුරුන් හෝ කමක් නැත.

මගේ ප්‍රේමයට බාධා කරමින් බස් රථය ආවේය.  මාද ඇය සමගින් බස් රථයට ගොඩ වුණෙමි. ඈ මා නොසලකා ගිහින් ආච්චි අම්මා කෙනෙක් ළඟ හිඳ ගත්තාය. මම වහා ඇය මගේ ලැයිස්තුවෙන් නෙරපා දැම්මෙමි. කෙල්ලන් මගේ පසුපස එන කාලයක මෙවන් කෙල්ලෙක් එක්ක කතා කිරීමද මදි පුංචි කමක් ලෙස මට සිතුණි.

කාලය ගෙවී ගියේය . මට ඉඳ හිට  ඒ ගොඩේ කෙල්ලව මුණ ගැසුනේය. ඇය නමින් සමනලී විය. පදිංචිව සිටියේ නගරයට ගම් තුන හතරක් ඈතින් වූ දුෂ්කර ගමකය. ඇය වැඩිය කතා නොකලාය. නමුත් මා දකින සෑම විටකදීම ඇයගේ මුහුණ සිනහවකින් ආලෝක මත් විය. මම ඒ සිනහවට ආසා කෙරුවෙමි.

උසස් පෙළ පන්ති ඇරඹුණේ සාමාන්‍ය පෙළ ප්‍රතිපල පිටවී සති දෙක තුනකට පසුවය. යන්තමින් සාමාන්‍ය පෙළ විභාගය සමත් වූ මම සගයන්ගේ කීමට උසස් පෙළ සඳහා වාණිජ්‍ය විෂය ධාරාව තෝරා ගත්තෙමි. පාසල් ඇරඹී දින දෙකතුනකට පසුව මම සමනලිව උදෑසන බස් රථයේදී දුටුවෙමි. ඇය උසස් බාලිකාවේ පාසල් නිල ඇඳුම හැඳ සිටියාය. ඇය මා නොදුටුවාය.

මට එදින සවස නැවත සමනලීව මුණ ගැසීමට අසාවක් ඇති වුයේ ඉබේටමය. එලෙසින්ම මම සමනලී පිළිබඳව මගේ සගයින්ගෙන් සඟවා තැබීමට වග බලා ගත්තෙමි. ඒ නිසා කලින් නිවසට යාමට අවශ්‍ය බව සගයින්ට පවසා පාසල අවසන් වීමට මද වෙලාවකට පෙර මම බස් නැවතුම් පොලට ගියෙමි.
මා සිතුවා නිවැරදිය. සමනලී පාසැල නිමාවී බස් නැවතුම් පොලට ආවාය.

“ඉතින් කොහොමද නංගි” සමවයසේ වුවත් මම සමනලීට නංගි ලෙස ඇමතීමට පුරුදු වී සිටියාය. ඇයද මා ඇමතුවේ සිතුම් අයියා යනුවෙනි.

“හොඳයි අයියේ” ඇයගේ මුණ සුපුරුදු සිනහවෙන් ආලෝකමත් විය.

“අලුත් ඉස්කොලේ  හොඳයිද? රැග් කලේ එහෙම නෑ නේද කට්ටිය. අවුලක් වුනොත් කියන්න මගේ යාළුවෝ ඉන්නවා ” මම ඇය සමග දොඩමලු වුවෙමි.

“ඔව් ඔයා ගැන එහෙ හරි ප්‍රසිද්ධයි හැමෝම කතා වෙනවා” ඇය සිනහවෙන්මඋත්තර දුන්නාය.

“එකනේ ආඩම්බර වෙන්න මම වගේ කෙනෙක් එක්ක කතා කරන්න හම්බ වෙච්ච එකට” මමත්  ඇගේ හිනාවට එකතු වුයෙමි”

බස් රථය ආවේය. ඇය වෙනදා මෙන් හිඳ ගැනීමට පොරකෑවේ නැත. මමද ඇය ගාවින් සිට ගත්තෙමි.

“මම දෙයක් කියන්න ආඩම්බර වෙන්නේ නෑ නේද? ” ඇය එක්වරම පැවසුවාය.

“කියන්න” මම කුතුහලයෙන් ඇයගේ මුහුණට එබුනෙමි.

“ඔයාට තිබ්බේ රඟපාන්න යන්න” ඇය සිනාවෙමින් කීවාය.

“ඇයි එහෙම කිව්වේ” මම පුදුමයෙන් ඇසුවෙමි.

“නෑ ඉතින් ඔයා නළුවෙක් වගේ ලස්සනයි. ලස්සනට කතා කරන්න දන්නවා. හොඳට රඟපාන්නත් පුළුවන් ඇති” ඇය වක්‍රාකාරයෙන් කිවේ මම කඩවසම් බවය. මීට පෙර මුණගැසී ඇති බොහෝ කෙල්ලන් එය මට පවසා ඇති මුත් මෙලෙස කීවේ  ඇය පමණක්ම බව මට හොඳින්ම මතකය.

“අයියෝ නංගි මම දැනටමත් රඟපානවා. මේ ළඟදිත් අයිශ්චර්යා එක්ක ෆිල්ම් එකක් කළා. ශාරුක් ගෙනුත් කරදරේ මේ දැනුත් කෝල් කරලා එන්න කිව්වා ” මම කීවේ ඇයට සිනහ පහල කරමිනි.

මම බස් රථයෙන් බැස යනතුරුම එදා ඇය මා ළඟින් හිටගෙන හිටියාය. අපි නොනවත්වාම කතා කළෙමු. ඒ කතා වල මම සුපිරි වීරයෙක් විය. ඇය මම කියන කතා ඇස් ලොකු කරන් අසා සිටියාය. සමහර තැන් ලස්සනට ගොතා දුන්නාය. බසයෙන් බසිද්දී මගේ හිත සතුටෙන් හා සැහැල්ලුවෙන් පිරී තිබුනේය.

ඉන්පසු සිතට දුකක් තනිකමක් දැනෙන දවසට මම සමනලී එනතුරු බස් නැවතුම් පොලේ බලා වරු ගණන් බලා සිටියෙමි. නමුත් මම ඇය දන්නා හඳුනන බව කිසිවෙකු සමග නොපැවසීමට වග බලාගත්තෙමි. එමගින් මට මදි පුංචි කමක් වේ යැයි එකල මට සිතුණි. ඇයද මා තනිවම දුටු විට පමණක් කතා බහ කළාය. යහළුවන් හෝ වෙනත් ගැහැණු ළමයෙකු සමග සිටින විටකදී ඇය මා නොදැක්කා සේ හැසිරුණාය.

“මම කවදා හරි යාලු වෙන්නේ බඳින්නම තමයි. දෙපාර තුන්පාර දෙන්න මගේ ළඟ හිත් ගොඩක් නෑනේ එක හිතයි තියෙන්නේ”
මගේ කෙල්ලන් සියයේ වාර්තාව ගැන කී මොහොතේ සමනලී පැවසුවාය. එදින මට සිතුනේ ඇයට තියෙන්නේ හණමිටි අදහස් බවය.

“මම නම් කවදාවත් ඔයා වගේ කොල්ලෙක් එක්ක යාලු වෙන්නේ නෑ ”

තවත් දවසක් ඇය පැවසුවාය. එදින ඇය බස් නැවතුම් පොලට එන විට මම සිටියේ මගේ හැට හතර වෙනි ගැහණු ළමයා සහ ඇගේ යහළුවන්ට මැදිවය. ඔවුන්ගේ තොරතෝංචියක් නැති කතා වලින් හෙම්බත් වී සිටි මට සමනලී දුටු විට නොනිම් සැනසුමක් දැනුණි.ඔවුන්ගෙන් ගැලවී මම බස් රථයට ගොඩ වුනේ එය ගමන් ආරම්භ කළ පසුවය.

“ඇයි ඒ නරක් වෙලා තියෙයි මම වගේ කොල්ලෙක් සෙට් වුනොත්” මම පැවසුවෙමි

“එත් එතකොට මට එයාව අනිත් කෙල්ලන්ගෙන් පරිස්සම් කරනවාට වඩා දෙයක් නැතිවෙයි” ඇය පැවසුවේ සිනහ වෙමිනි.
මම සමනලීව කොතරම් ළඟින් ආශ්‍රය කළත් ඇය සමඟ සම්බන්ධයක් ඇති කර නොගැනීමට වගබලා ගත්තෙමි. එයට ඇයගේ අහිංසක කමද පිවිතුරු ප්‍රේමය ගැන තිබුණ අදහස් ද හේතු විය. ඇයටද ඉගෙනීමේ කටයුතු ගැන මිස ආදරය පිළිබඳ අදහසක් තිබුණේ නැතිවා විය යුතුය.

තනියම යන එන සමනලී දෙස බැලුම් හෙලන මනමාල කොල්ලන් නොඅඩුව සිටයේය. ඔවුන් පිළිබඳව මගේ හිතේ තිබුනේ අපමණ කේන්තියකි. එවන් විටෙක මම සමනලීට වඩාත් ළඟින් සිට ගත්තෙමි.

“මේ බස් වල නිතර යන එන එක කෙල්ලෙකුට හොඳ නෑ බෝඩිමක් හොයා ගන්න” එවන් දවසක මම ඇයට පැවසුවෙමි . “ඉතින් ඔයා ඉන්නේ මගේ තනියට” ඇය වහා පැවසුවාය.

“එක එක කෙල්ලන්ට තනි රකිනවට වඩා මට වෙන වැඩ තියෙනවා” මම පැවසුවෙමි. ඇය සුපුරුදු සිනහව පෑවාය.

දින කිහිපයකට පසු මම පාසල් ඇරී සමනලී මුණ ගැසීමට පැමිණියද ඇය සුපුරුදු ලෙස බස් නැවතුම්පොළට නාවාය. ඇය පිළිබඳ මට තොරතුරු සොයා ගැනීමට මගක් නොවීය. නමුත් උසස් පෙළ විභාගයටද ළඟ බැවින් ඇය බෝඩිමක නතර වන්නට ඇති බව මට සිතුණි.

ඉන්පසු මට සමනලිව මුණ ගැසුණේ බොහොමත් කලාතුරකින්ය. එවන් හමුවීමක්ද සිනහවකට පමණක් සීමා කීරීමට මට සිදු වුයේ විටෙක මා වටා සගයින් සිටි බැවිනි. විටෙක මා සිටියේ කවුරුන් හෝ කෙල්ලක් සමගය.

උසස් පෙළ විභාගය අවසන් වීමට පෙර මම මාගේ අනු නම වන ගැහැණු ළමයා සමග ආදර කතාව පටන් ගත්තෙමි. ඇය කලින් සිටි අනු අට දෙනාටම වඩා විසේකාර කෙල්ලක් වුවාය. මා ඉදිරියේම ඇය මාගේ හොඳම යහළුවා සමග යාලු වුවාය. නමුත් මට ඒ පිළිබඳව කිසිම දුකක් හට ගත්තේ නැත.

උසස් පෙළ විභාගය අවසන් විය. මට නැවතත් අරමුණක් නැති විය. ජීවිතය ඔහේ ගලාගෙන ගිය අතර කෙල්ලන්ගෙන් හා ආදර සම්බන්ධ වලින්ද මම හෙම්බත් වී සිටියෙමි. සිය වෙනි ගැහැණු ළමයා මගේ  ජීවිතේ සහකාරිය කර ගත යුතු බව මම තරයේ සිතා ගත්තෙමි.  පාළුවත් තනිකමත් සිතට දැනෙන සැම විටෙකදීම මට සමනලීව මතකයට නැගුණේය. මා සමග සම්බන්ධකම් පැවැත් වූ සමහර කෙල්ලන්ගේ නම් පවා මට අමතකව ගිය නමුත් සමනලී සමග කතා කල හැම වචනයක්ම මට මතක තිබුනේය.

මම ඇය පිළිබඳව  හැකිතරම් සෙව්වෙමි. නමුත් ඈ සිටින්නේ කොහෙද යන්නවත් මට සොයා ගැනීමට නොහැකිවිය. මම ඈගේ කතා මතක් කර කර තනියම සිනා සුනෙමි. ඇය සමඟ සම්බන්ධයක් නොපැවැත්වීම ගැන දුක් වුයෙමි. ඇය කියු ආකාරයට ජීවිතේ වෙනස් කර ගත්තෙමි. රැකියාවකට ගියෙමි. මුදල් ඉතිරි කර ගත්තෙමි. කාලය කා දැමීම හා ගැහැණු ළමයින් සමග සම්බන්ධකම් පැවැත්වීම සම්පුර්ණයෙන්ම නවතා දැමුවෙමි. ඇය කැමැති කියූ ලෙස ඇඳුම් පවා තෝරා ගත්තෙමි. මගේ සගයෝ පවා මගේ වෙනස පිලිබඳව පුදුම වුවෝය.

“ඉතින් කොහොමද ? සිතුම් අයියේ”

සමනලී මාව අතීතයෙන් වර්තමානයට රැගෙන ආවේය. ඇය බොහෝ සේ වෙනස් වී සිටියේය . ස්ට්‍රේට් කර වර්ණ ගන්වන ළද කොණ්ඩය උරහිස දක්වා වැටී තිබුණි. රෝස පාට කුර්තා බ්ලව්සයකින් හා සුදු පැහැති කලිසමින් ඇයගේ සිරුරේ හැඩය මානාව  කැපී පෙනුණි. යාන්තමට තොල් වල වර්ණ ගන්වා තිබුණාය. නමුත් මේ කිසිවකින් ඇයගේ සිනහවේ තිබුන අව්‍යාජත්වයට බාධාවක් වුයේ නැත. ඒ සිනහව එදා වගේම සුන්දරය පිවිතුරුය.

“හොඳයි නංගියෝ” මම ඇය ගාවින්ම සිට ගත්තෙමි. අද නම් ඇයට යාමට දිය නොහැක. ඈ මම මගේම කර ගන්නෙමි. මලක් වගේ පරිස්සමට බලා ගන්නෙමි. මම තත්පරයට සිහින දහසක් දැක්කෙමි.

එවරද  මගේ මොළයට පෙර කට ඉස්සර වුයේය. මේ අවරුදු සය පුරාවටම විවිධ ලෙස සමනලිට ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමට මා එකතු කර ගත් වචන සියල්ල මට මොහොතකට අමතක විය.

“කියන්න නංගි ඔයා හොයපු ඉරණම් කාරයා හම්බ වුණාද?”
ඇය සිනාසුණාය.  

“මම හිතන්නේ ඔව් මට ගොඩක් ගැළපෙන කෙනෙක් හම්බ වුණා අපි ගිය මාසේ එන්ගේජ් වුණා. වෙඩින් එකට හෝල් එකක් බුක් කරන්න තමයි අද ආවේ”

ලෝකයම මොහොතකට නතර වුණු සේ මට හැඟින. මගේ වෙනස ඇයට තේරුම් යන්නට ඇත.

ඇය යලිත් සිනාසුණාය. “ඉතින් කියන්නකෝ ෂාරුක් ඛාන් ළඟදී කෝල් කලේ නැද්ද” ඇය අසනවා මට ඈතින් ඇසුණේය.

මුල්ම මතකයන්

මේ ළඟදී දවසක් මම මගේ හිතේ පත්ලටම එබිකම් කරලා බැලුවා. ඒක හරියට මතක පොතක් වගේ. එත් මුල්ම පිටු ටික නම් පැහැදිලි මදි. ඒ අපැහැදිලි පිටුවල තියෙන ලස්සන මතකයන් මම දැන ගත්තේ අම්මගෙන්.

ඔයා ඉපදුනේ රටේ හරියට කලබල තියෙන කාලෙක. ඒ හින්දා නගරේ තිබ්බ ඉස්පිරිතාලෙට යන්න බැරි වුණා. ගමේ ඉස්පිරිතාලේ තමයි ඔයා ඉපදුනේ. ඔයා ඉපදෙනකොට ටිකක් වැඩියෙන් අමාරු වුණා. ඔයාගේ ඔලුව ඇඟට වඩා ලොකුයි. දොස්තරත් බය වෙලා කිව්වා බබා මන්ද බුද්ධික ද දන්නේ නෑ කියලා.

ජීවිතේ වැඩියෙන්ම ශාරීරික වේදනාව වින්ද දවස වුණත් අම්මා ඒ දවස ගැන මතක් කරන්නේ හරිම සතුටෙන්.
අම්මාගෙන් වැඩි පුරම කිරි බීලා තියෙන්නෙත් මමලු. අම්මා එහෙම කියන්නේ හිනා වෙලා. එත් මට ඒ ගැන පුංචිවත් මතකයක් නම් නෑ.

අම්මා කියනවා මම හරි දඟයිලු. මටත් මතකයි යන්තමින් ඇවිදිනවා. ඒ කලේ මම අඳින්න ආසම රතු පාට කලිසමක් තිබ්බා කියලා නම් හොඳට මතකයි. මාව බලාගන්න ගෙදර පුංචි අම්මා කියලා කෙනෙක් හිටියලු.
එයා කලුයි කියලා නම් මට හොඳට මතකයි.

අම්මා මට පුංචි කලේ රෝස පාට සපත්තු දෙකකුයි රතුපාට මේස් දෙකකුයි ගෙනත් දුන්නා. මම ඒවා දාගෙන අම්මලාගේ ගමේ ගෙදර ගියා. තාත්තා අක්කාව වඩා ගෙන යද්දී අම්මා තමයි මාව වඩාගෙන ගියේ. ඒ කාලේ මම හිතුවේ අක්කා තාත්තගේ මම අම්මාගේ කියලා.

මේ අපැහැදිලි මතක පිටු අතර පැහැදලි මතක පිටුවක් තියෙන්නේ ලොකු නංගි ඉපදුන දවස. එයා ඉපදුනේ මගේ තුන් වෙනි උපන්දිනය දවසේ. ඒ හින්දා හැමෝම කිව්වේ එයා  මගේ උපන්දින තෑග්ග කියලා. මම ඉතින් ගොඩක් සතුටෙන් හිටියේ . මට හොඳට මතකයි එයාව ආච්චි අම්මා වඩාගෙන ගෙදරට එක්කරගෙන ආව හැටි.

කොච්චර පිළිවෙලට තියා ගන්න හැදුවත් මතක පොත නම් හරිම අපිළිවෙලයි. එත් පුංචි කාලේ මතක නම් හරිම ලස්සනයි අහිංසකයි

ට්‍රයල් පාස් වීම

පුංචි දවස්වල ඉඳන්ම වාහන වලට ඇල්මක් හිතේ කෙලවරකවත් නොතිබුණ හින්දම වාහනයක් පදවන් යන්නේ කොහොමද කියලා පොඩ්ඩක්වත් මම දැනගෙන හිටියේ නෑ. ඇත්තටම මම හිතන් හිටියේ ස්ටියරින් වීල් එක කරකවලා ගියර් එක එහෙට මෙහෙට දැම්මම ඔක්කොම හරි කියලා. අක්කයි නංගියි වාහන පදින්න ලයිසන් ගත්තම මටත් හිතුණා ලයිසන් ගන්න ඕනි කියලා. වැඩ අස්සේ එහාට මෙහාට වෙලා අන්තිමට ඔන්න මටත් ලර්නර්ස් යන්න චාන්ස් එකක් ආවා. මම ගැන ලොකුවට හිතන් උන්නු මම මුලින්ම වාහනේට නැගපු දවසේ තේරුම් ගත්තා මටත් බැරි දේවල් මේ ලෝකේ කොච්චර තියෙනවද කියලා.

පුරුදු වෙන්න වෙලාවක් නොතිබුණාට ට්‍රයල් එක නම් හරියටම දවසට තිබුණා. එත් මට එච්චර බයක් තිබ්බේ නෑ. එක්සැමිනර් මුලින්ම කතා කලේ මට. එතකොට නම් ටික ටික බය දැනෙන ගත්තා. සමහර විට මට වඩා පණ බයක් වාහනේ ඇතුලේ ඉන්න අයට දැනෙන ඇති. ඔන්න මම වාහනේ පදවාගෙන යනවා.

කෝ මට නවත්තන්න කියන්නේ නෑනේ ... ඉස්සරහ වට රවුමක් තියෙයි. මම වට රවුම පදින්න දන්නේ නෑ. දැන්නම් බයයි. හ්ම්ම්ම් මොකද්ද වට රවුමේ නීතිය දකුණෙන් එන වාහන වලට ඉඩ දෙන්න ඕනි. දකුණෙන් වාහන එන්නේ නෑ. මම දැන් වටරවුම ගත්තා. අනේ මෙන්න වාහනේ හැරුණා. දැන් මොකද්ද කරන්නේ.
ඇස් පියා ගන්නවා.

හ්ම්ම්ම් කොහොමද වාහනේ නතර වුනේ???? එක්සැමින හෑන්ඩ් බ්රේක් අද්දා.

මම ට්‍රයල් ෆේල්...  එක්සැමින මොනවාද කොලේ පුරාම ලිව්වා කඳුළු අතරින් මට පෙනුනා. දවසම කට්ට කාලා මම ගෙදර ගියේ හැමෝගෙම බලාපොරොත්තු කඩ කරලා.

හැමෝම එක එක උපදෙස් දුන්නා. කමක් නෑ මම අයෙත් උත්සහ කරලා බලනවා බෑ කියලා හිතන්නෙම නැති මගේ චණ්ඩි හිත එහෙම හිතුවා.

අයෙත් ට්‍රයල්  දැම්මා. දැන් මම දන්නවා තාමත් මම ට්‍රයල් පාස් වෙන්න තරම් හොඳ නෑ කියලා. ඔව් විභාග පාස් වුනාට වාහන එලවන්න බෑ. එත් මට තියෙන්නේ සැලෙන්නේ නැති හිතක්. පොඩි දේවල් වලට ඇඩුවට මගේ හිත ගොඩක් හයියයි.

එදා එක්සමිනමයි එදා වට රවුම මයි  එත් මම ට්‍රයල් පාස්. 

දියැස් වීරමුණි

ගිනි මද්දහනේ ඉර පායලා තිබුණේ කිසිම අනුකම්පාවක් නැතිව. එහෙන් මෙහෙන් දාඩිය  බෙරෙද්දී පිස්සුවෙන් වගේ දුවන වාහන වලින් පිටවෙන දුමත් එක්ක දුවිලි තට්ටු දහස් ගානක් මුණේ තැවරෙද්දී තොරතෝංචියක් නැතිව ඇසෙන සද්ද වලින් කන පුපුරන්න එනකොට මට නම් හිතෙන්නේ ටවුන් එක තරම් මිහිපිට අපායක් නැති තරම් කියලා. එත් වෙලාවක් ලැබුන ගමන් කොච්චාර අමාරු වුණත් ගෙදර දුවගෙන එන්නේගෙදර තරම් දිව්‍ය ලෝකයක් තවත් නැති හින්දා.

අද  ගෙදර එද්දී මගේ ගාව ඉඳගෙන ආව නංගි කෙනෙක් හෙමිහිට නවකතා පොතක් අරගෙන කියවන්න පටන් ගත්තා. මරණ තුනක් තියෙන මිනිහෙකුත් පැණි කෑවලුනේ මටත් දැනුනේ ඒවගේ හැඟීමක්. මගේ ඇස දෙකත් නවකතා පොතේ පේළියෙන් පේළිය පහළට ගියා.
පොතේ නම "මල් පොහොට්ටු" ලියලා තිබ්බේ කතුවරියක් ම්ම්ම්  කවුද කියලා හරියටම මතක නැහැ.

කතාවේ ප්‍රධාන චරිතය "දියැස් වීරමුණි" දුඹුරු පාට  ඇස් තියෙන ආමි මේජර් කෙනෙක්, එයාගේ හිත ගිහින් තිබුණේ දෙමාපියෝ අහිමි වෙච්ච පුංචි කෙල්ලෙකුට , නමින් කිව්වොත් එයා පාරෝ. තුන්වැන්නේකුත් හිටියා රාහුල් කියලා.
මගේ හිත නතර වුණේ දියැස් ළඟ. එයාට තියෙන්න ඇත්තේ නමටම ගැලපෙන ප්‍රතාපවත් පෙනුමක්
සමහර විට අජේ දේව්ගන් වගේ වෙන්න ඇති. පාරෝට තියෙන්න ඇතිතේ කාජල්ගේ වගේ අහිංසක ඇස් දෙකක්.
නෑ නෑ පාරෝ මම වගේ පුංචි කෙල්ලෙක් වෙන්න ඇති. මොහොතකට මම පාරෝ වුණා. මේජර් දියැස්ගේ
ප්‍රතාපවත් දේහය ඉස්සරහ මට දැනුනේ හරියට සිංහයෙක් ඉස්සරහ ඉන්න පූස් පැටියෙක් වගේ. ආදරේ කරන්න තියා ඒ ඇස් දිහා කෙලින් බලන්නවත් ශක්තියක් නැතිව මම ගොලුවෙලා බිම බලාගෙන හිටියා. "පාරෝ..." ඔහුගේ ගාම්භිර කටහඬේ තිබ්බේ නැතිවෙච්ච් තාත්තාගේ ආදරේ.

බොර පාට දෙනයනේ
තියුණු  බැල්ම අද කොහිද
යන්තමට දිලිසෙන්න
නෙතු කැල්මන් මන්ද
 කියන්න කොහොමද
මේ තරම් මෙලෙක් හිතක්
ලැබුණේ ඔය රළු පපුවට...

අත දැරූ  රළු අවියේ
කර ගැට අත්ලේ සැඟවීද
මලක් වගේ සියුමැලිව
දෑත ගත්තේ ඔබමද
ඇත්තමයි කියන්න
ආදරේ නුඹ දන්නවද...

ගැහෙන හඬ ඇසෙන්නේ
ඒ ඔබේ හදවතද
මට දැනේනේ ඔබේ
සුසුම් වල උණුසුමද
මම දකින්නේ ඔබව
සිහිනයෙන් නොවේමද

ඉතින් මම දන්නේ නෑ
සතතකින් නුඹ වගේ
ආදරේ කරන්නට...

පිරිමි පුතා

බාර වට්ටියක්  අරගෙන පින් බර දෑතට
අම්මේ නුඹ වැඳ වැටුණද සමන් දෙවිදු ළඟ
පිරූ පාරමී ඇතිවිය එන්නට නුඹ වෙත
එත් මදිලු අම්මේ පුත් රුවනක් වෙන්නට

ලපටි කණ වැටුණි දෙඩු බස් රහසේම
පැතුවද පිරිමි පුතෙක් මම උපදිනදාට
සිතුවා පුතෙක් වෙන්නට මම පොඩි කමට
එකයි කොලු ඇඳුම් ඇන්දේ මතකයිද

උන්නත් නුඹ කියන ලෙස ඒ විදිහටම
හැමදා දුකින් ඉන්නේ මම කළ පවට
අම්මේ දැන උන්නා නම් ඔබගේ පැතුම
එන්නේ නෑ කුසට එය ඉටුවන තෙක්ම

වුවත් ඉගැනුමේ අග තැන්පත් බවට
මට බැරිවේවි පුරවන්නට ඔබේ පැතුම
මංගල දිනේ මම වෙන්වී යන දාට
පුතෙක් උන්නා නම්  කියලා හිතේවිද
උන්නොත් ඉවසලා ඔය හිත සනසගෙන
මම පින් කරමි පුත් රුවනක් ලැබෙන්නට