යකඩ ගොඩට ජීවිතේ දන් දීම

ආදරේ කියන්නේ විහිළු කරන්න හොඳ මාතෘකාවක් නම් නෙවෙයි. එත් ආදරේ කියන්නේ මොකද්ද කියලා තේරුමක් තිබ්බේ නැති කාලේ මට නම් ඊට වඩා විහිළුවක් තිබ්බේ නැති තරම්. ඉතින් ඒ කාලේ මගේ යාලුවෙකුට අපි පොඩි විහිළුවක් කළා. හැබැයි වෙලාවට දුර දිග ගියේ නම් නෑ.

ඒ යාළුවා ශාන්. ටිකක් කෙට්ටුයි. හැබැයි පුදුම කටක් තිබ්බේ. වෙලාව බලලා ඕනෑ නැති කතා කියන්න නම් පුදුම හැකියාවක් තිබ්බේ. පොඩි කාලේ අපි එකම ඉස්කෝලේ ඉගෙන ගත්තාට A/L කරන්න ගියේ ස්කොල දෙකකට. ශාන් ගියේ මිශ්‍ර පාසලකට. ඒක තිබ්බේ රත්නපුර ටවුන් එකෙන් ටිකක් ඈතට වෙන්න. එත් සති අන්තයේ class එකක අපි meet වෙනවා. class ඇරිලා ගෙදර යද්දී bus එකේ ශාන් ඒක එක පණ්ඩිත කතා කියනවා. කෙල්ලන්ගේ හැටි, කෙල්ලේක්ගෙන් යාලුවෙන්න අහන හැටි, ආදරය කරන හැටි මේවා තමා ශාන් ගේ මාතෘකා වෙන්නේ. මොන පණ්ඩිත කතා කිව්වත් ශාන්ට කෙල්ලෙක් හිටියෙත් නෑ.

 මෙහෙම යද්දී සතියේ දවසක මමයි මගේ යාළුවයි යන class එකකදී ( ඒකට ශාන් එන්නේ නෑ ) ශාන්ගේ ඉස්කෝලේ girl කෙනෙක් අපිට meet වුණා ටිකක් මහත කළුකෙනෙක්. class ආවේ රතු පාට car එකකින්  නිකමට වගේ අපි අහලා බැලුවා ශාන්ව දන්නවද කියලා. එයා ටිකක් වෙලා කල්පනා කරලා ඔව් කිව්වා. ඒ ළමයා වැඩි කතාවක් නෑ  කියලත් කිව්වා. අපිට part දැම්මට මේකා ඉස්කෝලේ ඉන්නේ ශාන්ත දාන්ත තීන්ත කුඩුව වගේනේ.

ඒ සති අන්තයේ අපි ශාන්ගෙනුත් ඒ girl ගැන ඇහුවා. ශාන් කොහොම හරි ඒක wrong side තමයි ගත්තේ. එයාට හිතුනේ ඒ girl එයා ගැන අහලා කියලා. අපිත් ඒ විදිහටම හිටියා. පස්සේ අපි ඒ girlට කිව්වා ශාන්ගෙන් අපිව අඳුරනවද අහන්න කියලා. අපි මතක් කලා කියන්න කියලත් කිව්වා. ඒ weekend එකේ ශාන්ට කිව්වා ඒ girl ඔයා එක්ක කතා කරන්න ආශාවෙන් ඉන්නේ කතා කරන්න කියලා. පව් කියලත් කිව්වා.

කොච්චර පණ්ඩිත කතා කිව්වත් ශාන් ඒ girl දැක්කම හැන්ගේනවලු. එයා හිතන් ඇත්තේ ඒ girl එයාගෙන් යාලු වෙන්න අහන්න හදනවා කියලා. අපිට ඒ girl කියනවා අනේ ඒ කොල්ලා මම දැක්කම දුවනවා කියලා.
අපිට මැරෙන්න හිනා.

මේ විදියට සති කීපයක් ගියා. දැන් නම් ශාන් full සීරියස්. කතාවත් අඩුයි මූඩ් ගහලා පැත්තක් අල්ලන් ඉන්නවා. අපි කිව්වා පව් ඒ girl ඔයාට ගොඩක් කැමතියි. එයාට රතු පාට car එකකුත් තියෙයි කියලා. මේකා මුණ බේරී කරන් කියනවා. "කල්පනා කලා බන් එත් යකඩ ගොඩකට පුලුවන්ද ජීවිතේ දැන් දෙන්න කියලා"
අපිට ඒක අහලා හොඳටම හිනා. කොහොම වුණත් දුර දිග යන්න කලින් අපි joke එක නතර කලා.

මා දෙස නෙත් නොපියා බලාපු

කාලෙන් කාලෙට ජීවිතේට එක එක පිස්සු ඇවිල්ලා යනවනේ. මගේ ජීවිතේ එහෙම පිස්සු වලින් පිරිලා තියෙන ලෝකයක්. වැඩියෙන්ම පිස්සු තිබ්බේ A/L කාලේ. එහින්දම A/L ගොඩ දාන්න තුන් පාරක්ම විභාගේ ලියන්න වුණා.

ඒ කාලේ අහම්බෙන්  මට රොමේෂ් අයියයි ලක්ෂාන් අයියායි sing කරන මා දෙස නෙත් නොපියා බලාපු song එක අහන්න ලැබුණා. ඒ කාලේ එයාලා එච්චරටම famous නෑ. එ හින්දා song එක ඇහුවට කියන්නේ කවුද කියලා මට හොයාගන්න බැරි වුණා. එත් මම ඒ song එකට මාරම ආසා වුණා.

කොහොම හරි හොයාගෙන හොයාගෙන යනකොට ගායකයෝ දෙන්නාගේ විස්තර විතරක් නෙමෙයි phone numbers දෙකත් මට හොයා ගන්න පුළුවන් වුණා. ඉතින් ඒ සතියේ මම බෝඩිමට ආවේ ඉගිල්ලිලා. දැන් බෝඩිමේ කට්ටියත් එක්ක set වෙලා මොකද්ද කරන්නේ කියලා කල්පනා කරනවා. එකපාරටම call කරන එක හරි නැති නිසා msg එකක් දාමු කියලා තමයි හැමෝගෙම අදහස වුණේ. ඉතින් කට්ටියත් එක්කම msg එක type කලා.

Hi Romesh Ayye,
Oyage voice eka harima lassanayi.
Oyage songs valata mama godak asayi.
Oyage Future ekata mama wish karanava.
Mama Sithmi Nangi

දැන් msg එකට reply එනකල් අපි බලන් ඉන්නවා. පැයක් දෙකක් ගියා. කිසිම ප්‍රතිචාරයක් නෑ. අපිට මාර දුකයි. පස්සේ අපි ලක්ෂාන් අය්යාටත් same msg එකම නම වෙනස් කරලා send කලා.

Hi Lakshan Ayye,Oyage voice eka harima lassanayi.Oyage songs valata mama godak asayi.Oyage Future ekata mama wish karanava.Mama Sithmi Nangi

msg එක send කරලා ටික වෙලාවයි ලක්ෂාන් අය්යා නම් reply කලා. Thank u very much Nangiyo කියලා. දැන් අපට මාර happy. එත් රොමේෂ් අය්යා එක්ක චුට්ටක් විතර තරහයි. ඒ හින්දා වෙච්ච දේ කියලා අපි ආයෙත් ලක්ෂාන් අය්යාට msg එකක් දැම්මා.

Hi Lakshan Ayya
Oya hari honday.
Romesh ayya nam harima adambarayi.
Eya mata reply kale ne.
Sithmi Nangi

ඒ msg එක යවලා ටික වෙලාවකින් රොමේෂ් අය්යා අපිට reply කලා. Thanks Nangi කියලා. වුණේ මොකක්ද කියලා නම් තාමත් දන්නේ නෑ. එත් අපිට ලජ්ජා හිතුණා. ඒ නිසා ආයේ ඒ numbers දිහා බැලුවේවත් නෑ. දැන් රොමේෂ් අයියා ලක්ෂාන් අයියා එක්ක sing කරන්නේ නැති වුණත් එයාගේ song අහද්දී මට වෙච්ච දේ මතක් වෙලා තනියම හිනා යනවා.

මේ මොහොතේ ඉන්න

හිත කියන්නේ මහා පුදුම දෙයක්. එක තැනක නතර වෙන්නෙම නෑ. අකමැති තැනක තියා  ගෙන ඉන්න නම් කොහොමත් බෑ. කැමති දේවල් හොයාගෙන ඉගිල්ලිලා යනවා. ඇත්තටම මේ වගේ රස්නේ දවස් වල, A/C එකත් කැඩිලා තියෙද්දී, හෝල් එක පිරෙන්න ළමයි ඉද්දී කොච්චර වැදගත් වුණත් මගේ හිත නම් lecture එකේ නතර වෙන්නෙම නෑ. මටත් හොරෙන් ලෝකේ වටේම රවුම් ගහලා එන මගේ හිත වෙලාවකට මට නම් මහා කරදරයක්. එක තව වැඩි වෙන්නේ lecturer අහන ප්‍රශ්න වලට උත්තර දෙන්න බැරි වුණාම.

ඔන්න ඔහොම මම ඒක lecture එකක අමාරුවෙන් ඉද්දි, lecturer කිව්වා මම lectures අහන් ඉන්න ලේසි ක්‍රමයක් කියල දෙන්නම් ඔයාලා try කරලා බලන්න කියලා.

විනාඩියකට ඇස් පියාගෙන හිතන්න ඔයාගේ දෙපැත්තෙන් පෙට්ටි දෙකක් තියෙයි කියලා. එක පෙට්ටියක් ඔයාගේ past එක, අනිත් පෙට්ටිය ඔයාගේ future එක. දැන් හිතට කැමති දෙයක් හිතෙන්න දෙන්න. හිතෙන දේ අයිති past එකට නම් එක ඒ පෙට්ටියට දාන්න. හිතෙන දේ අයිති future එකට නම් එක ඒ පෙට්ටියට දාන්න කියලා. ඔයා දැන් ඉන්නේ මේ මොහොතේ. මේ මොහොතේ ජිවත් වෙන්න.

කියලා  lecturer කිව්වා.

ඇත්ත තමයි කියලා මටත් හිතුණා. අපි හැමවෙලේම අතීත මල්ලයි අනාගත මල්ලයි කර ගහගෙන ජීවිත ගමන යන නිසා වෙහෙස වැඩි. ටික වෙලාවකට ඒ මලු බිමින් තියල බලන්න කොච්චර සැහැල්ලුවක්ද දැනෙන්නේ කියලා.

හඬන සිත

මේ කඳුළු මට හොඳයි

බොරු සිනහ නම් එපා

මේ තනිය මට හොඳයි

ළඟ නැතිවට හේතු එපා

අද දවස ගෙවෙයි

හෙට නුපුරුදු හීන මට එපා

මගේ හිතට හරි බරයි

තව දුක් වේදනාවන් එපා

හිතුවක්කාර නම් තමයි

මගේ හිත අහිංසකයි

පොඩි දේටත් අඬා වැටෙයි

නුඹේ ඔය වචන හරි රළුයි

මගේ තුන් හිතම තිගැස්සෙයි

හෙට නාවොතින් හොඳයි

සත්තයි හිතට හරි බයයි

හද ඒ තරම් ගැහෙයි

ඒ හඬ නුඹට නොමඇසෙයි

මගේ ආත්මයම වැළපෙයි 

අරෝග්‍යා පරමා ලාභා

මම ආයෙත් පාරක් ඇස් ඇරලා ඔරලෝසුව දිහා බැලුවා. වෙලාව ප.ව. 2.20. මගේ මුළු ඇඟේන්ම මට වාරු මගේ ඇස් දෙක විතරයි. ඇස් ඇරියමත් කෙලින්ම පෙනුනේ ඉස්පිරිතාල බිත්තියේ ගහලා තිබ්බ ඔරලෝසුව. එකේත් කටු කැරකුණේ ගොලුබෙල්ලෙක් යනවටත් වැඩ හෙමින්.

සනීප කරන්න පුළුවන් නම් කොච්චර අමාරු  ලෙඩක් හැදුනත් කමක් නෑ එත් ඇයි මේ මට හොයා ගන්නවත් බැරි ලෙඩක් හැදුනේ. මට කෑ ගහලා අඬන්න ඕනි වුණත්. එකටවත් හයියක් තිබුණේ නෑ. යන්තම් ඇඟට පණක් දැනුන ගමන් ඊයේ කැම්පස් එකට දුවගෙන ආවේ අතපසු වෙලා තිබ්බ වැඩ ටික කොහොම හරි කර ගන්න. එත් මට වුණේ ඉස්පිරිතාලේ ලගින්න. මම ඇස් පිය ගත්තා. මට පෙනුනේ අම්මාගේ මුණ. පහුගිය කාලෙම මට කොච්චර බෙහෙත් කලාද? ඒ කලේ අම්මා හරියට දුක් වින්දා. සැරෙන් සැරේ මම වේදනාවෙන් කෑ ගහද්දි අම්මා ළඟටම වෙලා ඔලුව අත ගෑවා. දැන් අම්මා මොනවා කරනවා ඇතිද. මං ගැන හිත හිත දුක් විඳිනවා ඇති.

මම ආයෙත් පාරක් ඇස් ඇරලා බැලුවා. වෙලාව  ප.ව. 2.30. මම හිතුවේ පැයක් විතර ගියා කියලා. තව කොච්චර වෙලා තියෙනවද රෑ වෙන්න. මම යන්තම් ඔලුව කරකවලා බැලුවා. සේලයින් බෝතලේන් බාගයක්ම ඉවර වෙලා. බිංදු බිංදු සේලයින් බටේට වැටෙනවා. එකත් ඉක්මනට ඉවර වෙන එකක් නෑ. කොහොම හරි නිදා ගන්න ඕනි ලෙඩ්ඩු බලන්න එන වෙලාවට ඇහැරෙන්න පුළුවන්නේ. මම ඇස් තද කරලා පිය ගත්තා.

මට ඇහැරුනේ අම්මා ඇවිත් කතා කලාම. තාත්තත් ඇවිත්, අක්කයි නංගිලා දෙන්නත් එක්කරන් ඇවිත්. මට දැනුනේ පුදුම සතුටක්. දැන් නම් මැරුණත් කමක් නෑ කියල හිතුණා. මට ඕනි වුණේ ඇඳ උඩ ඉඳ ගන්න. පොඩ්ඩක් හැරුණා විතරයි. අම්මෝ දැනුන කැක්කුමට මාව උඩ ගිහින් ඇහැරුණා. ඔරලෝසුව වෙලාව ප.ව.3.00.  කාගේද අඩි සද්දයක් ඈතින් ඇහෙනවා. හ්ම්ම්ම් දොස්තර වෙන්න ඇති. ලෙඩ්ඩු බලන්න එන්න තව වෙලා තියෙනවනේ. අනික අම්මලා කොහොමද රෑ වෙලා මාව බලන්න කොළඹ එන්නේ. හෙට උදේම එයි. මම ආයෙත් ඇස් පියා ගත්තා.

සම්බෝලයි පරිප්පුයි බතුයි

ගෑණු ළමයෙක් වුණාම උයන්නපිහන්න ඉගෙන ගන්න ඕනිනේ. සමාජ සම්මතය ඒකනේ. මාත් ඒකට විරුද්ධ නෑ. එත් මට උසස් පෙළ කරන කාලෙත් ඒ තරම් දෙයක් උයාගන්න පුළුවන් කමක් තිබුණේ නෑ. ඒ ගැන නම් ඇත්තටම ලජ්ජා වෙනවා. 

ඒ කාලේ මම නතර වෙලා හිටියේ රත්නපුරේ බෝඩිමක. අපි හතර දෙනෙක්ම හිටියා. බෝඩිමේ ඇන්ටි නම් හරිම අරපිරිමැස්මෙන් තමයි වැඩ කලේ. හතර දෙනෙක් හිටියට කන්න දුන්නේ තුන්දෙනෙකුට විතර. ඒ කාලේ වැඩිපුර මාළු කෑල්ලක් එහෙම ලැබෙන එකත් හීනයක් තමයි. ළඟ පාත කඩයක් එහෙම තිබ්බෙත් නැති හින්දා බඩගින්නේ හිටපු දවස් ඕනෑ තරම් තිබුණා.

දවසක් ඇන්ටිට හදිස්සියේම ගමනක් ගියා. එදා බෝඩිමේ හිටියේ මම විතරයි. යන්න කලින් ඇන්ටි මට කතා කරලා කිව්වා

 "පුතේ, රෑට කන්න මොන හරි හදා ගන්න කියලා"

දැන් ඉතින් මොනා කරන්නද? මම හදන්න දන්නේ සම්බෝලයි පරිපුයි බතුයි විතරයි. කමක් නෑ පුළුවන් විදිහට හදාගෙන කනවා කියල හිතා ගත්තා. කොහොම හරි ඔන්න උයන්න පටන් ගතතා. උයන්න දන්නවා වුණාට උයන්න ඕනි තරමක් මම දැන ගෙන හිටියේ නෑ. බත් උයලා පරිප්පුයි සම්බෝලයි හැදුවා.

ම්ම්ම් මාර වැඩේනේ මම ගොඩාක් උයලා. දැන් කොහොමද මේ ඔක්කොම කන්නේ? මොනා කරන්නද පුළුවන් තරම් කාලා. ඉතිරි ටික වහලා තිබ්බා.

පහුවෙනිදා ඇන්ටි බනි කියල බයේ ඉන්න කොට මට ඇහුණා ඇන්ටි එයාගේ දුවට කියනවා

" පව් පුතේ අක්කා ගමටම කන්න උයලා කියලා" 

ඇන්ටි මට බැන්නේ නම් නෑ. එත් ආයේ කවදාවත් උයන්න කිව්වේ නම් නෑ. 

දැන් නම් මට හොඳට උයන්න පුළුවන් හැමදාම සම්බෝලයි පරිප්පුයි බතුයි කද්දී නම් මේ වෙච්ච දේ අමතක වෙන්නේ නෑ.

සෙල්ලම් හා පැටියා

මට පුංචි කලේ අම්මා ඉල්ලන දේවල් ලේසියෙන් ගෙනත් දුන්නේ නෑ. ඒ ඉල්ලන හැමදේම දෙන්න බැරි බව මට තේරෙන්න අරින්න. එහෙම කියලා මම එක එක ඒවා ඉල්ලන එක නතර කලෙත් නෑ. අම්මා කියන්නේ මාත් එක්ක කඩේකට යන්න බයයි කියලා. මම කඩේ තියෙන දේවල් හොඳට බලලා මට ඕනි සෙල්ලම් බඩු එහෙම කඩේ නම එක්ක මතක තියා ගන්නවා. ගෙදර අවාම ඒවා ඉල්ලලා කරදර කරනවා. එත් ලේසියට ගෙනත් දෙන්නේ නම් නෑ.

දවසක් ඉස්කෝලේ යද්දී මම දැක්කා කඩේක ඉස්සරහ හුලං පුම්බන හා පැටියෙක් විකුණන්න ඉන්නවා. මට කොහොම හරි මේ හා පැටියව ඕනි වුණා. කොච්චරක් කිවාත් අම්මා නම් හා පැටියා අරගෙන දුන්නේ නෑ. මතකයි නංගිටත් එක්කරන් ගිහින් හා පැටියව පෙන්නුවා. උදේ ඉස්කෝලේ යද්දී හවසට එද්දී හැමදාම හා පැටියා දිහා බල බල තමයි ගියේ. කොච්චර ඉල්ලුවත් අරගෙන දෙන්නේ නැති නිසා ආසාව අත් ඇරලා තමයි හිටියේ.

ඔය අස්සේ එක පාරටම මට උණ ගැනිලා ගොඩක් අමාරු වුණා. දවසම ඇඳට වෙලා නිදාගෙන හිටියේ. එක පාරටම ඇස් ඇරලා බලද්දී හා පැටියා මගේ කොට්ටේ ගාව හිටියා. අම්මා හා පැටියව ගෙනල්ලා. මට දැනුන සතුට ඉවරයක් නෑ. සනීප වෙන්න ටික දවසක් ගියත් ඒ පාර නම් ලෙඩ වුණ එක ගැන මට තිබුණේ සතුටක්. ගොඩක් කල් ඒ හා පැටියා මගේ ළඟ තනියට හිටියා.

ජීවිතය නැති කරගැනීම

මට නම් දැන් එපා වෙලා ... මොකටද මෙහෙම ජීවත් වෙන්නේ මැරෙන එක හොඳයි මීට වඩා. මගේ උඩු හිත කෑගහනවා මට ඇසෙයි.

ඇයි එපා වෙලා තියෙන්නේ .... ඔයාට මොනවාද නැති වෙලා තියෙන්නේ ? මගේ යටි හිත උඩු හිතෙන් අසයි.

මට මොනවාද තියෙන්නේ ? කවුද මට ඉන්නේ . හැමෝටම මාව එපා වෙලා. උඩු හිත ආයෙත් මොර දෙයි

ඇයි ඔයාගේ අම්මා තාත්තා අක්කා නංගිලා අර තඩි පුසා නූටු. එයාලා ඔයාගේ නෙමෙයිද? එයාලාට ඔයාව පොඩ්ඩක්වත් එපා වෙලා තියෙනවද? ඔයාට මොනවාද නැති වෙලා තියෙන්නේ? ඔයා හොඳයි. හොඳට ඉගෙන ගෙන තියනවා. තව ටික කාලෙකින් හොඳ ජොබ් එකක් කරාවි.  යටි හිතෙන් උත්තර වැලක්ම දෙයි.

ඒ වුණාට ජීවිතේ කියන්නේ ප්‍රශ්න ගොඩක්. මැරෙන එක හොඳයි ජීවත් වෙනවට වඩා. උඩු හිත කියයි.

ඔව් ජීවිතේ කියන්නේ ප්‍රශ්න ගොඩක්. සාර්ථකව ජීවත් වෙනවා කියන්නේ ඒ ප්‍රශ්න වලට හරියන උත්තර හොයන එක. උපාධි ඩිප්ලෝමා තිබ්බට ඒවාට උත්තර හොයන්න බෑ. එත් බලන්න පාරේ හිඟා කන මිනිහා ගාව ඒ ප්‍රශ්න වලට උත්තර තියෙනවා. එකයි ඒ මිනිහ හිඟා කකා හරි ජීවත් වෙන්නේ. යටි හිත කියාගෙන යයි.

ඉතින් මම මොළේ නැති කෙනෙක්ද ඇයි මට බැරි මගේ ප්‍රශ්න වලට උත්තර හොයන්න. උඩු හිත කල්පනා කරයි.

ඔව් ඔයාට පුළුවන් මෙච්චර කාලයක් හිටියා වගේ ලස්සනට ජීවත් වෙන්න. මතකද පොඩි කාලේ ඔයා පරාද වෙන්න කැමති නෑ. කොහොම හරි මහන්සි වෙලා දිනනවා. ඒ වගේ ජීවිතෙත් දිනන්න. යටි හිත දිරිමත් කරයි.

ඔව් මම ජීවත් වෙනවා මම මොකටද මැරෙන්නේ . මම මැරුනොත් හැමෝම කියයි මම බය ගුල්ලියක් කියලා.
උඩු හිත මාව තවත් දිරිමත් කරයි.

හ්ම්ම්ම් මොනවා වුණත් ආපස්සට කල්පනා කරද්දී ජීවිතේ හරි සුන්දරයි.